Secondo

 W życiu każdego człowieka przychodzi moment w którym myśli co by było gdyby? Co by było gdyby urodził się w innym czasie? Co by było gdyby jego rodzicami byli zupełnie inni ludzie? Co by było gdyby miał multum pieniędzy lub na odwrót co by było gdyby był biedny jak mysz kościelna? Co by było gdyby był najlepszym sportowcem na świecie? A co by było gdyby nie czuł strachu? A Ty stale zadajesz sobie pytanie co by było gdybyś była zdrowa? Mimo, że niby pogodziłaś się z tym faktem, to nadal nad tym myślisz. Nadal zadajesz sobie pytanie czemu Bóg ukarał właśnie Ciebie, dlaczego właśnie Ciebie wybrał z pośród miliona ludzi. Czemu Ciebie obdarzył tą cholernie bolesną chorobą? Dlaczego!?

 Wszelkie zmiany pogodowe odczuwasz ze zdwojona siła, bo nie dobija się migrena czy ten wszech obecna deszczowa zaduma. Czujesz każdą pojedynczą i najmniejszą kostkę w Twoim ciele. Żaden z mięśni nie chce pracować, są niczym Twoi niewolnicy, a Ty zły oprawca boleśnie traktujesz ich ostrym, skórzanym biczem. Masz ochotę krzyczeć, bo uczucie bezsilności boli chyba Cię najbardziej.  Siedzisz na ulubionej ławce, deszcz ochoczo tańczy na czerwonej dachówce, a Ciebie boli nawet to, że oddychasz. Nie wiesz co masz zrobić, nie faszerujesz już się nawet proszkami przeciwbólowymi, bo doskonale wiesz, że nie zdają one rezultatu. Już nie. Łzy od kilku dobrych godzin goszczą pod Twoimi powiekami i nieraz wypadają z pod nich jako wielkie bolące gule które dają chwilowe ukojenie, albo chwilowo  rozpraszają ból, albo tak sobie wmawiasz.  Antoś który chodzi głodny, a Ty nie jesteś w stanie dać mu nawet miski jedzenia, bo boisz się, że upadniesz i już nie będziesz w stanie wstać.  Nagle zza zielonego żywopłotu pojawia się wysoka postać Bartka. Uśmiech mimo bólu wkrada się na Twoją twarz. Chcesz wstać unieść tylko te cholerne ciało na moment, na jedną chwilę, ale gdy stopy są pod wpływem znaczącego ciężaru jakie stawia im Twoje ciało ból paraliżuję Cię po raz kolejny niemal łamię Cię w pół. Łapiesz się za brzuch i mocno krzyczysz, chłopak momentalnie znajduje się koło Ciebie, próbując dodawać Ci otuchy.

-Basia, Basia co się dzieje- pyta ze strachem w oczach. Nie chcesz by patrzył na Twój obecny stan. Nie chcesz, bo się wstydzisz. Nie chcesz bo znów kochasz tą pieprzoną samotność.

-Nic takiego naprawdę, możesz iść już do siebie ja sobie poradzę- mówisz patrząc na wiśnie, bo boisz się jego przestraszonego wzroku

-Jeśli myślałaś, że zostawię Cię w takim stanie samą, to grubo się myliłaś. Bo nigdy bym tego nie zrobił- mówi ujmując w swoją dłoń, Twoją zimną która dodatkowo tak bardzo Cię bolała, lecz teraz ból nie był tak odczuwalny. Bolało, owszem lecz nie z taką siłą.

-A mógłbyś dać Antkowi jeść, puszka jest w lodówce, bo ja chyba nie dam rady – pytasz błagalnym głosem, na co chłopak się podrywa i po chwili słyszysz miły dla ucha pomruk kota który mówi Ci, że zwierzę jest pojedzone i zadowolone. Obok Twojego ciała opada drugie dużo cięższe i większe. Nic nie mówicie tylko trwacie, a kiedy Twoja ataki się nasilają chłopak tuli Cię w przeogromnych ramionach. Krzyczysz w jego tors, który jest niczym bariera dźwiękoszczelna, która przyjmuje Twój ból, a oddaje kojące ciepło i bezpieczeństwo.  Twoje powieki z bólu z minuty na minutę stają się coraz cięższe, chcesz z tym walczyć, aczkolwiek nie wychodzi Ci to najlepiej i przegrywasz walkę ze  samą sobą i zasypiasz.

Budzisz się, Twoje nie tak dawno zaspane oczy badają teren. Obraz  po chwili jest już ostry, widzisz wszystko dokładnie, nic nie jest rozmazane. Nie wiesz ile spałaś. Niebo jest ciemne, wręcz czarne pokryte niezliczoną ilością gwiazd. Nadal oboje tkwicie w szczelnym uścisku jest Ci pierwszy raz tak dobrze. Idealnie wręcz, to dziwne, że uciekałaś od ludzi, chciałaś samotności tu we Włoszech, i jej tu nie znalazłaś, wręcz przeciwnie znalazłaś przyjaźń która przeradza się? No właśnie w co ona się przeradza?  

-Bartuś, która jest właściwe godzina – pytasz, chłopak wyciąga rękę zza Ciebie i patrzy na zegarek na którym widnieje godzina późna, bo jest kilka minut po północy

-Dobrze już się czujesz? –pyta pełen troski

-Bywało lepiej –odpowiadasz nagle czujesz lekki podmuch ciepłego wiatru. Drzewo wiśni które tak ubóstwiasz oświetlone jest blaskiem księżyca, chciałabyś podejść do niego dotknąć szorstkiej kory, poczuć woń białych kwiatów. Puszczasz Bartka i próbujesz wstać jednak próba kończy się fiaskiem. Chłopak wstaje i bierze Cię delikatnie na ręce, swoimi wątłymi dłońmi oplatasz muskularną szyję chłopaka, czujesz zapach ostrych perfum. Po raz pierwszy widzisz świat z tak wysoka.  Wyciągasz rękę czujesz zimną ale i delikatną strukturę liści drzewa, nikły uśmiech wkracza na Twoją nie tak dawno pokrytą od bólu twarz. 

Nagle wiatr nabiera na swej sile, płatki kwiatów wiśni zaczynają odpadać delikatnie od drzewa, co oznacza,że już niedługo pojawią się owoce. Chwila ta staje się magiczna niczym z bajki. Stoicie w bezruchu, białe płatki krążą w okół was. Wyciągasz ręce, Bartek kreci się razem z Tobą dookoła własnej osi. Białe kwiaty mieszają się z Twoimi ciemnymi włosami, nigdy wcześniej nie widziałaś czegoś takiego. Śmiejecie się na całą okolicę, a Ty modlisz się w duchu, by blask księżyca nadal trwał, by kwiaty wiśni wciąż wirowały między wami, byś mogła to widzieć cały czas. Właściwie modlisz się by ta chwila trwała stale.

-Bartuś, bądź przy mnie- mówisz i ponownie wtulasz się w jego zagłębienie szyi, on nadal ma Cię na rękach. W zagłębieniu Twojego brzucha jest już coraz więcej płatków, które lekko się poruszają gdy oddychasz.

_______

Jak to określiła z jednych moich kochanych dziewczyn która czytała to przed publikacją  - MAGIA

Zbliżamy się nieubłaganie do końca, dzięki mojej kochanej Jagodzie napisałam wczoraj w nocy wszystko łącznie z epilogiem.

Zapraszam do komentowania, bo to dla mnie wiele znaczy. Na prawdę.

NOWYPROJEKTNOWYPROJEKTNOWYPROJEKT

Ignaczak

Kosok

Nowakowski

ASK

Pozdrawiam, Wasza durna Annie